آب

شهر سندرک و پهنه‌ی وسیع شهرستان میناب، در جغرافیایی قرار گرفته‌اند که مرز میان حیات و بیابان، باریک و شکننده است. در این اقلیم گرم و خشک، جایی که میانگین بارش سالانه اندک و تبخیر سطحی بسیار بالاست، پایداری حیات انسانی و جانوری وابستگی مطلقی به پوشش گیاهی بومی دارد. در میان تمامی گونه‌های گیاهی که در طول هزاره‌ها خود را با این شرایط سخت تطبیق داده‌اند، درخت کهور ایرانی با نام علمی Prosopis cineraria، جایگاهی فراتر از یک گیاه دارد؛ این درخت، ستون فقرات اکوسیستم، نگهبان خاک، و میراث زنده مردمان جنوب ایران است.

این گزارش پژوهشی، با رویکردی انتقادی و تحلیلی، تلاش دارد تا لایه‌های پنهان این منطقه بکر را واکاوی کند. اهمیت این پژوهش در آن است که سندرک را به عنوان یک "مقصد نوظهور" (Emerging Destination) برای گردشگری زمستانه معرفی می‌کند؛ فصلی که در آن، نیمه شمالی فلات ایران درگیر یخبندان است، اما سندرک با اقلیمی بهاری و طبیعتی که پس از باران‌های موسمی جان گرفته، میزبان کوهنوردان و طبیعت‌گردان است. با وجود پتانسیل‌های عظیم ژئوتوریستی، از جمله کوه مرتفع "مهراب"، آبشارهای "دهیچ" و "کشهران" و میراث غنی مردم‌شناسی، این منطقه همچنان با چالش‌های زیرساختی عمیق، به ویژه در حوزه راهسازی و دسترسی، دست و پنجه نرم می‌کند. این گزارش با استناد به داده‌های میدانی و اسنادی، ضمن ترسیم سیمای دقیق جغرافیایی و فرهنگی سندرک، راهکارهایی را برای برون‌رفت از انزوا و توسعه پایدار گردشگری ارائه می‌دهد.